- Franka! Dajesz i lecisz! No! Frania! Kiedy to nie skutkuje zaczynam coś tam mówić o tłustych nieruchawych kurach. Efekt? Ten sam. Frania - sokolica z Wrzosów. Bez mała rok kiedy ją poznałam i sokolnika Adama. Od tamtego czasu nie spotkałam jej, dopiero wczoraj jadąc Skotnicą zauważyłam unoszący się niebieski latawiec. Ponieważ droga jest niżej niż pola to widziałam tylko ten niebieski kawałek materiału, ale domyśliłam się kogo spotkam. Spotkałam Adama zwijającego latawiec.

- "Ale chciałam zrobić zdjęcie albo film" - "Za późno, już jadła i jest ciężka, proszę przyjść jutro" - "Kiedy nie wiem co będę robiła jutro, Proszę, spróbujemy?" - "To pojutrze... No dobrze - spróbujemy" i jeszcze słyszę (słuch mam dość dobry) "z babami są zawsze kłopoty". Oszołomiona zwrotem akcji biorę aparat z auta i pędzę przez kukurydziane ściernisko. Tak na Wrzosach poznaję pana Adama - sokolnika oraz jego sokoła wędrownego, ośmiomiesięczną Franię. Już to było niesamo