Kiedy stawiam na nich stopę osypują się do wody, pod nogą powstaje pustka. O podejściu choćby i o metr do przodu muszę zapomnieć.

To miejsce nie jest bezimienne. To jest las Orlej, tam są Skałki Gaudynowskie a tu płynie potok Rudno.

...nie pokrywa się dokładnie z jej rzeczywistym biegiem - ale to już zaproszenie do zabawy dla ciekawskich lub miłośników kolejek by ...

No więc... wiecie w czym problem?... Brakuje nam parowozu, który był tu pierwszy!

"...Wyszedłem w nocy – tak samo, jak przyjechałem – byłem więc w tym piekle dziewięćset czterdzieści siedem dni i tyleż nocy...."

No więc zacięłam się i nie wiem jak opisać cały...

W końcu dużej dziury trudno nie zauważyć. A dziura miała być po wydobyciu glinek - u nas, w Rybnej.

Jest jeszcze spora część do odkrywania i smakowania. O piątej rano? Spróbujcie, jest magicznie..

Witamy w Orlej Resort & Spa, zaledwie 100 metrów w kierunku wschodnim od drogi przecinającej las tuż za szlabanem.

- Skąd te podrapania i otarcia? - Spadłam ze skarpy - Ooo! A co Pani tam robiła? Dobre pytanie...

Pora ponownie wsiąść do wagonika kolejki wąskotorowej jadącej z urobkiem z Orleja do Okleśnej. Zatrzymaliśmy się w Brodłach i stamtąd ruszymy, tylko nieco bliżej drogi nr 780 - w pobliżu szkółki leśnej w Brodłach. Przez las prowadzi dość szeroka przecinka - to właśnie szlak kolejki i prowadzi małym mostkiem nad - właściwie potoczkiem. Mostek i strumyk oczarowały mnie, zachęcają żeby "wysiąść z wagonika" i podążyć wzdłuż niego na wschód. Kolejka jednak idzie dalej na południe

Wchodzę w czerwony kanion. Stoję na kamieniach wypełniających jego koryto. Na wprost mnie spływająca woda po skalnej ścianie. Z lewej i prawej czerwone kamienne ściany i gdzieniegdzie powykręcane pokryte mchem drzewa. uporczywie trzymające się skał. Nie mogę oderwać wzroku od tych cudów. Jestem u celu. Wymarzony punkt na mapie lasu Orlej. To co widziałam do tej pory tylko z góry i męczyło mnie, by tam dojść, zejść, przejść. Oglądam mapę i obmyślam jak dojść od północy, czyli

ale tylko trochę, a właściwie to nawet na granicy. Inny świat. Schodzę do Orleja od wieży nadawczej. Zaledwie 50 metrów dalej od ścieżki, którą schodziłam do tej pory. Wiem co powinnam widzieć z lewej strony, ale nie widzę bo zasłania wzniesienie. Schodzę w dół. Za sobą mam jurę, przed sobą i po prawej krainę zwaną perm. Schodzę do płynącego dołem potoku. Potykam się o kamienie, więc schylam się i przyglądam im. Ile dzieli mnie do wąwozu Piekło albo Jaskowca? Dwa, trzy kilome

Piękna słoneczna pogoda i lekki mróz - najlepsze warunki do spaceru. Wybrałam się na Orlej wiedząc gdzie chcę dojść, ale weszłam w złym miejscu. Wyszło mi to jednak na dobre bo trafiłam tam gdzie wcześniej nie byłam. Do krainy kraterów. Dość gęsta sieć pokaźnych dołków, właśnie kraterów. Z pewnością powyż ej dwóch metrów głębokości, przykryte liśćmi. Głębokość nie robi zbytniego wrażenia, ale nie ryzykowałam zejścia czy wskoczenia bo nie miałam pojęcia co pod tymi liśćmi jest

Idę od Skotnicy w kierunku wieży nadawczej, ale nie chcę do niej dochodzić. Chcę wejść do lasu Orlej i ścieżką dojść albo skały z wypływającą wodą. No więc idę, już zrobiłam niepotrzebny dodatkowy kilometr, bo źle weszłam, można było prościej ale to nic. Znów schodzę ze ścieżki i brnę dalej w las. Wróć! Co to? Powalone drzewo z wystającymi korzeniami. Drzewo jak drzewo i korzenie też. Ale między nimi masa różnej wielkości krzemieni. Jeden przy drugim. Rozglądam się dookoła

Prosta droga - od parkingu do Góry Zalaskiej, żadnej filozofii nie ma. Jest tylko raj dla zmysłów. Można co prawda schodzić z głównej drogi i zagłębiać się w odnogi, w wąwozy, meandrować między pagórkami - ale dziś proponuję patrzeć na to z góry - z pozycji królowej pór roku. Wiem, każdy ma swoją ulubioną porę, swój czas - ale spójrzcie - tyle złocistości, purpury i blasku ma tylko jesień. Wiem, nie każda - dlatego cieszmy się nią. Orlej to doskonałe miejsce do niedzielnych

Ruszamy dalej w drogę szlakiem kolejki wąskotorowej z Orleja. Przenosimy się zdecydowanie na drugi brzeg Rudna (można przeskoczyć w dobrym miejscu potok lub zacząć od razu spacer z Brodeł) i powoli będziemy się od niego oddalać. Na początku teren jest bardzo mocno zachaszczony, mnóstwo pokrzyw. Po nasypie nie ma śladu, ziemia jest równa, choć gdzieniegdzie w bujnej zieleni można wypatrzyć kostki kamienia podkładowego, najpewniej właśnie porfiru lub melafiru. Sprawdzam na mapi

Porfir z kamieniołomu w lesie Orlej wydobywano już od końca XIX wieku i można się domyślać, że urobek wywożono końmi. W roku 1938 wytyczono i wybudowano kolejkę wąskotorową, która wiozła kamień z kopalni do Okleśnej, gdzie był przeładowywany do wagonów normalnotorowych. W sumie przemierzał w ten sposób ok. dwanaście kilometrów. Dziś zapraszam na krótki odcinek - zaledwie dwukilometrowy, za to dobry na spacer - no może poza tą częścią porośniętą do granic możliwości wysokimi p

Anomalia nie dają mi spokoju. Od ostatniego spaceru po Orleju i znalezieniu publikacji nt anomalii geomagnetycznych w tym rejonie niemal spać nie mogę. Można sprawdzić owe anomalia porównując północ geograficzną z północą magnetyczną Ziemi. Do tego potrzebny jest kompas. Kompas bezwzględnie z igłą magnetyczną. Nie mam, ale robię "harcerskim sposobem". Od kiedy męczy mnie "anomalia na Orleju" z tyłu głowy pojawiają się dwa konkretne miejsca "Piekło" zalaskie oraz urwista ska