Niedziela, wczesny wieczór
Albo nawet późne popołudnie. A miał być wieczór - nie wczesny, tylko taki z zachodem słońca. I jeszcze namówiłam na wypad Dankę. Nie doczekałyśmy zachodu słońca, ale i tak było pięknie. Danka powiedziała, że czuje się jak w kurorcie. A to Kamień, wystarczyło jednak zmrużyć oczy. Ostatni dzień majówkowego weekendu, nad Wisłą biwakowicze, ornitolodzy, wędkarze. No i my - na deptaku w kurorcie.
Poniedziałek, wieczór
Dzień wypełniony po brzegi, na koniec zdjęcia w Przegini i jadę ponownie do Kamienia. W to samo miejsce. Teraz już rzeczywiście mam szansę zobaczyć zachód słońca. Słońca, które jest tak oślepiające, że muszę mrużyć oczy pomimo okularów słonecznych. Nie ściągam ich do robienia zdjęć, więc obraz mam trochę zafałszowany. Mam jednak nadzieję, że to co zobaczę w komputerze po powrocie do domu będzie równie piękne jak to co widzę tutaj. Nie ma biwakowiczów, za to na przeciwległym brzegu ktoś się zakotwiczył. Ma chyba coś na kształt osłony z desek. Rozmawia z kimś, słyszę głosy z daleka, które nagle zagłusza koncert żab za moimi plecami. Jeszcze kilka minut, dwie, jedna - słońce spływa do wody.
Wtorek, świt
Zasnęłam bardzo późno a obudziłam się bardzo wcześnie - spałam dwie godziny. Sprawdzam o której będzie wschód słońca. Tak się spieszę, że nie wypijam kawy. Na miejscu (tym samym co przez dwa poprzednie dni) dociera do mnie, że spektakularnego wschodu słońca nie będzie. Są mgły, ale delikatne. Tu nie ma skarp, jest zupełnie płasko. A słońce... słońce nie wychodzi znad Wisły, tylko z lasu. Jest jeszcze trochę szaro, mrużę oczy żeby przeniknąć tę szarość i mgły. Na przeciwległym brzegu ten sam mężczyzna co wieczorem. Nade mną co chwilę przelatują mewy. Ruch jak na ptasiej autostradzie. Jestem trochę rozczarowana tym wschodem. Do czasu kiedy wracam do domu. Ściągam zdjęcia z aparatu i mrużę oczy. Z niedowierzaniem. Otworzyły się przede mną baśniowe krajobrazy, odbite w wodzie, zwielokrotnione. I mówiły - zmruż oczy, widzisz?...