Którąkolwiek iść drogą to każda jest wąska, błotnista i dziurawa. To jakiś cud, że kiedyś znalazłam to miejsce. Bo miejsce jest piękne. Stawy w Przegini Narodowej. Z dala od głównej drogi, zatopione pośród drzew i piaszczystych łach.
Idziemy z Alicją pomiędzy jeziorkami, psy choć spięte smyczami radośnie merdają ogonami. Kiedy przyjeżdżamy nie ma nikogo. W gładkiej tafli wody odbijają się drzewa. Dzień nie jest zbyt ciepły, ale słońce trochę przebija się przez chmury. Alicja jakiś czas temu odkryła tu bobrowiska, widać świeżo spiłowane drzewa. Obchodzimy dookoła mniejszy staw, na wodzie dostojnie unoszą się liście nenufarów. Zazwyczaj zakwitają w okolicy czerwca, ale liczę na to, że tegoroczna przyspieszona wiosna spowoduje wcześniejsze ich kwitnienie. Więc czekamy, z pewnością przyjedziemy tu kiedy na wodzie rozłożą się białe i różowe plamy kwiatów. Czekamy na nenufary - maj?...
Stawy są własnością prywatną i stanowią łowisko (na podstawie Zezwolenia), możliwe jest biwakowanie w odległości 5 metrów od brzegu, ale niedozwolona jest kąpiel.
