pod Skałkami Tuni

Kinga
13 godzin temu
1 minut(y) czytania

Ustawiam GPS – cel: kapliczka na Skałkach Tuni. Tędy mam jechać? Patrzę ze zdziwieniem na mapę. Znam inną trasę, ale nie jadę z domu, więc muszę zaufać GPS. Dojeżdżam do Podświerkla. Z głównej ulicy schodzę w kamienistą drogę. Upewniam się, że dobrze idę – miła kobieta przed domem potwierdza. „Będzie mostek” – dodaje.

Droga zamienia się w ścieżkę. Dostrzegam strumień i przejście po kamieniach, ale nie mam kaloszy. Na szczęście zauważam mostek – prowadzi do niego boczna, ledwie widoczna ścieżka przez łąkę. Kto tędy szedł ostatnio? Może tylko zwierzyna.

Dostrzegam mostek i… robi mi się słabo. Z emocji. Co trzecia, czwarta deska – ta, na której staję, ugina się pode mną. Mam tędy przejść?

Widzę jednak, że bokiem, wzdłuż potoku, biegnie dalej ta niewyraźna ścieżka. Idę nią – przez wysokie pokrzywy, które otwierają się i zamykają za mną jak zielona brama. I w końcu docieram do obrazu zatopionego w bujnej roślinności. Po prawej górują nade mną skały, muszę je wyławiać wzrokiem spośród drzew. Dalej prowadzi już dobrze wydeptana droga. Jest i żółty szlak.

Skałki Tuni. Nagle znajduję się w zaczarowanej, zielonej krainie. Jest pięknie.

Potok nie ma tu spektakularnych brzegów, nie obrywa skarp i nie płynie meandrami. Co jakiś czas schodzę ze ścieżki i wspinam się w górę, między poszarpane wapienne ostańce. Dochodzę do pola i… nie wiem, gdzie iść dalej.

Nie docieram więc do kapliczki. Zostawiam to na następny raz, lubię takie powroty.