ściana przy ścianie czyli sama w lesie

Wchodzę w las. Za chwilę słyszę szum. Oglądam się za siebie - nic. Po chwili dociera do mnie, że to deszcz. Nie czuję go tylko słyszę, ponieważ drzewa tworzą chroniący mnie szpaler. 

Przyciskam aparat do siebie, żeby nie zamókł, przecież nie mam osłonki. “Została” na Orleju, gdy ostatnio wyprawiałam się w las.

Za chwilę trafiam na kawałek ścieżki nieosłoniętej drzewami i wtedy czuję krople na twarzy i plecach . Za “schodami” idę potokiem. Drzewa znowu osłaniają mnie od deszczu.

Idę - deszcz, ciągle deszcz. Nie jestem pewna czy zawracać czy nie, ocieram się wciąż o mokre powalone drzewa, pokrzywy, trawy. Nad potokiem unosi się mgła.  Pod nogami wyróżniam coraz więcej pokruszonej pięknej czarno-brązowej skały. Spoglądam w prawo i dostrzegam ścianę. Pod nią masa mniejszych i większych okruchów. Wyróżniają się świeżym przełamem.

Czemu nie zauważyłam jej wcześniej? No tak, wcześniej skupiona byłam na lewej stronie.

Aparat tym razem wkładam do czapki i ustawiam obok plecaka. Chcę mieć swobodne ręce do utrzymania równowagi. Oglądam wszystkie te cuda z nosem przy skale. Przechodzę na drugą stronę strumyka gdzie również jest masa okruchów. Zwalone drzewo, na nim kamień. Na kamieniu ślimak a obok niego rysunek! Rysunek kotka!!! Przeżywam szok. Nie, nie - ślimaka od razu wykluczam z kręgu podejrzanych. 

To nie tylko ja tu docieram? Obce towarzystwo i cywilizacja tak brutalnie się wdarła... Może bardziej do mojej świadomości niż w ten orlejowski las.

Sama w lesie? Skąd mi to przyszło do głowy?...

#Orlej #las #spacer #łupek