Zatrzymuję się przy Skotnicy i idę wzdłuż Gorków w dół. Czasem nie schodzę, wysiadam tylko z auta i patrzę. Pochłaniam widok. A czasem, kiedy nie mam czasu - smakuję obraz przez szyby samochodu.
Kiedy jednak jest taki wieczór jak wczoraj albo taki poranek jak kiedyś tam - idę wzdłuż Gorków w dół.
Ścieżka zwodniczo prowadzi do cypelka z drzewami. Zwodniczo - bo nagle kończy się w polu. Można zawrócić a można też wbrew zdrowemu rozsądkowi brnąć dalej. Wydaje się, że jakaś 3ścieżyna jeszcze się tam tli, ale to nie ścieżyna się tli tylko bagnista strużyna. Jak nie masz kaloszy to lepiej zawróć. Ja mam - jak prawie zawsze, więc brnę dalej - pewnie wbrew zdrowemu rozsądkowi. Przy tych drzewach być może pochowany jest powstaniec styczniowy.
Idę dalej. Przede mną ściana lasu, w której brzegi obmywa potok Rudno, Mi kalosze obmywa potok sączący się pomiędzy bruzdami zaoranego pola. To pewnie jakiś przerwany ciek, ale całkiem spory. Mijam z prawej zagajnik i okrążam go. Jakimś cudem nie wpadam w żadną błotnistą pułapkę.
Stoję w miejscu, z którego ogarniam wzrokiem przestrzeń i co kawałek jawi mi się inaczej. Małe odmienne krajobrazy na jednym olbrzymim. Stoję u stóp niewielkiego wzgórza z zagajnikiem i ruszam do góry. Przed sobą mam szereg drzew owocowych. Tworzą tunel, a na jego końcu o tej porze dnia mam słońce. Wchodzę w ten tunel i podążam w kierunku światła. Kiedy dojdę na szczyt znowu ujrzę zupełnie inny krajobraz. Przez chwilę sycę zmysły tym widokiem i wracam. Słońce jest coraz niżej, ale jeszcze nie chowa się. Będę je miała za plecami wracając do domu.
Mam takie miejsce, do którego muszę coś jakiś czas zapukać i zajrzeć. Ono żyje swoim życiem a ja jestem tu gościem.
A Ty - masz takie miejsce?
Czytanie Twoich wpisów jest dla mnie momentem medytacji <3 Jak czytam gdzie Cię znów zaniosło i oglądam zdjęcia, to prawie jakbym też tam była. W ciągu całego zamieszania dnia codziennego taka chwila wytchnienia i odpoczynku przywraca mi równowagę. Dzięki, Kinga :)