Słomiany i do tego (w polskiej tradycji) najczęściej bajecznie kolorowy i przybrany. Czym? Bibułą, fasolą, wełniankami, piórkami, żołędziami, zbożem, suszkami i czym tam kto jeszcze chce. Jest tylko jedna sprawa - brak pajęczyny...
Słomiane pająki w tradycji ludowej robiono najczęściej "na szczęście" w okresie świąt Bożego Narodzenia czyli przestoju w pracach polowych. Wieszano w centralnej części izby lub nad łóżkiem.
Na warsztaty tworzenia ludowych pająków wybieram się z Asią. Prowadzącą jest Anna Koblak - artystka ludowa a gospodarzem (wł. gospodynią) Koło Gospodyń Wiejskich w Rudnie z Karoliną Reed na czele. Ja stoję na stanowisku, że do "robótek" mam dwie lewe ręce więc lepiej będzie jak skupię na robieniu zdjęć. Asia w lot chwyta przewlekanie słomek i budowanie konstrukcji nie sprawia jej problemu. Czas na wykonanie "pompona", który zwieńczy pająka. Tu w ruch idą bibułki - wykrawanych i nacinanych jest kilka warstw kółeczek, które są następnie odpowiednio zawijane i ściągane sznureczkiem. Prosta rzecz? Wcale nie, a mimo to i Asi i pozostałym uczestnikom warsztatów wychodzą piękne ozdoby.
Słomiane pająki znane są niemal w całej Europie wschodniej oraz południowej, ale to właśnie te polskie cieszą oczy największym bogactwem ozdób. Dekorowano nimi na wzór żyrandoli dworskich i kościelnych chłopskie chałupy. Jeden pająk składający się z kilku - kilkunastu ścianek i czterech pomponów wprawna artystka wykonuje ok. 1,5 godziny!
Pytam panią Annę czy były pomiędzy wsiami istotne różnice w zdobnictwie pająków, ale mówi, że nie, że na tak małych odległościach nie było.
Czy w Rybnej tworzono pająki? Z całą pewnością tak, trudno dziś jednak powiedzieć w jakim okresie czasu, kiedy to było. Ale... myślę, że nic straconego. Cóż stoi na przeszkodzie by po podobnym warsztacie spróbować w jesienne wieczory "tkać" powoli słomianego pająka, który w Wigilię Bożego Narodzenia zawiśnie gdzieś pod sufitem - jak to na prawdziwego pająka przystało?
To nic trudnego! Mówię to ja, ta która w robótkach ręcznych wypada fatalnie...
