Bednarze, a właściwie Zapaście. Jest takie miejsce, które nie daje spać. Jest wąwóz, są jaskinie, okienka, szczeliny, podejścia, nawisy i jest półka.
To właśnie półka nie daje mi spać. Dowiedziałam się, że można na nią się dostać. Nawis nad nią nie dawał mi spokoju do wczoraj. Wczoraj zrobiłam taki mały rekonesans. Weszłam na szczyt, na nawis nad półką, okrążyłam skałę. Robi wrażenie - sama już nie wiem kiedy większe - gdy się patrzy z góry mocno trzymając gałęzi i rozważnie stawiając kroki czy z dołu - mocno zadzierając głowę do góry i myśląc "jak tam się dostać?". Obeszłam i zrozumiałam, że na półkę z nawisu się nie dostanę. Jesień jednak jest najlepszą porą na takie eskapady - doskonale odsłaniają się skały i możliwości podejścia do nich. Odkryłam sposób by wejść na półkę. Tak myślę. Myślę jednak też, że jeśli trasa (i sama półka) mnie pokona, obleci strach i nie podejmę próby dojścia to nic się nie stanie. W końcu to chyba dobrze - jak się wciąż ma coś do zdobycia.