Popsuła mi się zabawka. Coś się zmieniło w ustawieniach Geoportalu i nie potrafię ustawić "cieniowania". To mi trochę ogranicza wycieczki, bo nie widzę terenu, muszę iść "na żywioł". No to idę. No, może nie tak zupełnie. Jadę do Simoty, te okolice trochę znam, chcę jednak iść jakimś zupełnie nowym jarem. Tych odnóg jest tam bardzo dużo, różnią się między sobą. Przychodzi mi do głowy, że cały wąwóz to taka Stonoga.
Wchodzę na ścieżkę, decyduję się na zejście jarem, który mam poniżej. Nie wygląda intrygująco, nie rzuca na kolana, na początku to mały lej wypełniony zeszłorocznymi liśćmi. Mimo to chcę nim iść. Robi się jednak ciekawie - co kilkanaście - kilkadziesiąt metrów jar uskokiem obniża się i wyłaniają się skały. Nie mam jednak wrażenia, że jest bardzo głęboki - to dopiero ujrzę idąc z powrotem górą. Jest pięknie, melafirowe skorodowane skały niemal całkowicie porośnięte mchem wyglądają zjawiskowo. Z prawej skały, z lewej stok ziemisto-melafirowy. Z prawej skały i mech, z lewej coś wystaje. Z prawej... Oko powraca do punktu z lewej. Przesuwam po owym "czymś" dla pewności młotkiem. Tak, to ten dźwięk. Jestem zaskoczona choć nie powinnam być w tym miejscu. Próbuję wyciągnąć kamyk z ziemi, który mam przed sobą, ale jest głębiej niż się spodziewałam. Odsłaniam skałki obok by sobie pomóc. Wyciągam. Nie wierzę (a jednak) własnym oczom.
Trzymam w rękach ogromne agatowe jajo.
Skarb chowam do plecaka, idę jeszcze w dół, do zaniknięcia jaru i wspinam się do góry. No tak, teraz czuję jak byłam nisko i widzę głębokość odnogi. Robi wrażenie Jeszcze trochę pobłądzę nim dojdę do auta i nawet mapa Gogle przegra z moją pewnością którędy iść bo w końcu uświadamiam sobie, że oddalam się od miejsca zaparkowania - ale co tam - mapa przecież wie, że jak zrobię dobre koło to i tak do celu dotrę.
Jadę jeszcze do Muzeum Agatów w Rudnie, Witold przecina jajo - jest piękne! Efekt rzadkiej u mnie pewności siebie, którędy chcę iść!
